Animasyon

Animasyon sevdiğim bir film türü, fakat gereken ilgiyi görmediğini düşünüyorum. Sesin can verdiği çizgileri izlemek hoşuma gidiyor. Benim zamanımda animasyon sadece çocuklara hitap ediyordu. Birçoğuna göre hala öyle. Bu düşünceyi değiştirmek zor, çünkü ön yargıyla yaklaşılıyor animasyon filmlere.

Ön yargıları yıkmak atomu parçalamaktan daha zordur. Albert Einstein

Sinemada izlediğim ilk film Aslan Kral ile giriş yapıyım. Animasyon serüvenim onla başladı. Film 1994 yapımı ve birçok ödül aldı, rekorlar kırdı. Benim gibi yüzlerce çocuk bir salona tıkıştı ve soluklarını tutarak izledi bu filmi. Hele ki bizim yavrucağın babası öldü, işte orada gözyaşları sular seller oldu, hepimiz üzüldük. Off ne üzülmüştüm ya gerçekten, gözümün önüne geldi sahne. Neyse.. Uzun süre bu film adından söz ettirdi. 

Daha sonrasında Kayıp Balık Nemo çıktı. Aslanlara olan sempatimiz, balıklara kaydı. 

Oyuncak Hikayesi çıktı. Oyuncaklarımızı bir farklı görmeye başladık. 

Shrek çıktı ve ııııı onda noldu bilmiyorum, güldük sadece galiba :)

Bu film örnekleri bana aynı tip geldiği için verdim, çıkış tarihlerini araştırmadım. Bu tip animasyonlar hep çocuklara hitap etti. Tabi ki şu an açıp Oyuncak Hikayesini seyredebiliriz, hatta devam filmleri geldi, ama çocukken izlediğimiz gibi olmaz. Algının ve düşüncelerin değişmesiyle eskisi gibi zevk alamayız.

Bu animasyon filmlerinin daha yakın tarihlilerine, bir seviye üstüne çıkalım, mesela Buz Devri. Var mı sevmeyen? Üç filmini de çok keyif alarak izledim. Peki ya Wall-e? O üzgün suratına bakınca ağlayasım geliyor, mutlu olunca yüzümde güller açıyordu. O kadar iyi kalpli ve saftı ki bir bitkiyi bile incitemiyordu. Filmin içeriği ise hayalgücünü geliştiriyordu. Gelecekteki kavramlar üzerine kurulu bu film, çocuk aklının ötesinde bir şeydi. Bu duruma uygun olarak aklıma Persepolis geliyor. O da bir animasyon filmi, ama ''açıyım da bir bakıyım şu filme'' tavrıyla izlenmiyor. İzleyenler anlamıştır ne demek istediğimi. Bu düşünceme destek olarak bir de Karanlığı Taramak filmini örnek verebilirim. O da akıllı uslu oturup izlenmesi gereken filmlerdendir.

Tavırdan öte bu filmlerin teknikleri de çok farklıdır mesela. Klasik çizgi film tadından uzaktır ve tema ile çizgiler uyumludur. Sonuçta animasyon, çocuk filmi di mi? Değil işte. Uygulanan tekniklerin ötesinde benim en çok hoşuma giden noktalardan biri de seslendirme. Ayrı bir sempatim var zaten seslendirmeye.

Bir çizgiye ses vermek ayrı bir ustalık gerektiriyor. Jack Black , Dustin Hoffman, Angelina Jolie, Jackie Chan olmadan bir Kung Fu Panda çıkmazdı mesela. Karakterlerin de seslere uyması ve seslendirmecilerin de o ruha sahip olması çok önemli.

Artık filmler 3D olduğu sürece sinemalarda izleniyor, her türde olduğu gibi 3D seven seyirciyi çekmek için animasyonlar da bu furyaya katıldı. Bence gereksiz oldu. Animasyon 2D olsun benim olsun. İlk olarak Oyuncak Hikayesi 3D çıktı ve bu tekniğin her türlü meziyetleri kullanıldı. Hatırlıyorum da Harry Potter'ın 5. filmiydi sanırım, savaş sahnesinde yaklaşık 20-25 dakikalık bir bölüm 3D  idi sadece. Elimizde gözlükler, o anın gelmesini beklemiştik, heyecanla gözlüklerimizi takmıştık. Şimdi ise saatlerce 3D olarak Avatar'ı izliyoruz. Ben gözlükten kaçmaya çalışıyorum, teknoloji hala gözlük sunuyor bana.

Sonuç olarak bu kadar ustalık gerektiren bir film türünün genel olarak yetişkinler tarafından dışlanması acı verici. Daha acı veren nokta ise benim Ratotouille izleyip keyif almamın garip karşılanması. Nine izleyince benim ufkum açılıyorsa bende mi sorun var? 

Bu verdiğim film örnekleri sadece benim aklıma gelenler şimdilik. Yazımda farklı animasyon örnekleri vermeye çalıştım. Eğer birkaçına açıp bakarsanız fikirleriniz değişecektir. Denemeye değer. Yazdım değecek :)