Hayat Bu Kadar Basit

Önceden okul bitsin diye beklerdim. Bitsin de yine ağaçlara çıkıyım, erik yiyim. O okul bir türlü bitmezdi ama. Saate bak bak, zaman geçmiyor. Zilin sesini duyunca başlardım eve koşmaya. Gerçi bizim bahçemiz yoktu; ama en yakın arkadaşımın evlerinin arkasında upuzun ağaçlar vardı. Onlara çıkardık, toplardık erikleri. Sonra yıkatmak için kapıcının karısına giderdik. Az emeği geçmedi ha bize. Bir kere bile terslemedi, çok severdi bizi. Sonra karnımız ağrıyana kadar yerdik erikleri. Bir gün arkadaşım anneannesine gitti, uzun süre de gelmedi. Biz de başka bir yere taşındık, bir daha da haber alamadım kendisinden.

Yeni taşındığımız yer de ağaç cennetiydi. Upuzun dut ağaçları vardı. İncecik ben, çıkardım ağacın en ucuna, yerdim bütün dutları. Bir düşsem mümkün değil sağlam kurtulamam, bir yerlerimi kırarım. O da bir eğlenceydi işte bizim için. Okul bitsin de eve gidelim, ağaçlara çıkalım, sonra çizgi film izleyip dışarda olanları anlatalım. Top oynayalım, mahalle maçı yapalım. Ders çalışmak yok ortada. Sürekli eğlence peşindeyiz. Son taşındığımız yerde ben diğerlerine göre büyüktüm. Sürekli gelirler beni çağırırlardı.''Abi gel maç yapacaz, abi gel taso oynıcaz.''

Böyle geçerdi günler farkına bile varamadan. O bitmek bilmeyen dersler de bitti. Büyüdük, kocaman olduk. Üniversiteye gittik. Sonra bir baktım ki artık dersin bitmesini başka şeyler için istiyorum. Hiçbir şeyden eser kalmamış. Ders bitsin de kız arkadaşımla görüşeyim, yanına gidiyim, dolaşıyım ediyim. Bir şeyler içeriz, sinemaya gideriz. Aslında Ankaradan da sıkıldık, başka şehire mi gitsek. Sürekli bir program hali..

   
Fakat bu da geçiyor ve günler yavaş yavaş eriyor. Geriye pek bir şey kalmadı, üniversite bile bitti bitecek. Bundan sonra da iş ortamında aynı şeyi yaşıcaz sanırım. İş güç bitsin de eve gidiyim. Yemeğe çıkarıyım eşimi.

 
E sonra ne olacak? Tabi o da bitecek. İkimizden biri veda edecek ve yalnızlık çökecek bir tarafa. Konuşacak kimse kalmayacak.. İşte hayat bu kadar basit...