20 Kasım 2013

Gecenin Eli

Gece odanda tek başına oturursun. Karşındaki bilgisayar yüzüne ışığını saçar. Kulaklıktan gelen ağır müzik beynine hücum eder. Nefes alışını bile duyamazsın. İyice o karşındaki ekrana yakınlaşırsın, sanki içine girecek gibisindir. Bir oyun oynuyorsun, bir film izliyorsun ya da bir yazı okuyorsundur. Odaklanmışsındır. Ve koluna bir el dokunur. O an vücudundaki bütün tüyler marşa kalkar. Ruhun camdan atlamıştır. Gözlerin ağır çekim elin sahibine döner. Annenle göz göze gelirsin. Korkudan dilin gırtlağından içeri kaçmıştır. Annenin dokunduğu kolun ise hissizleşmiştir. Novosibirsk sokaklarında saatlerdir tişört-şort geziyormuşsun gibi titrersin. Kafan istem dışı sağa sola sallanır. Ve annenden tek bir cümle duyulur: Ben yatıyorum oğlum.. İşte o an annene cevap veremezsin. İyi geceler anne / Ödümü koparttın be! / Allah rahatlık versin annecim / MANYAK MISIN YA! / Altıma sıçıyordum anne! / Tamam, sen yat, ben biraz daha otururum / Canım annecim, iyi ki haber verdin.. Birçok cümle geçer kafandan, birini seçemezsin. Çünkü hepsini aynı anda yaşarsın. Zaten o da cevap beklemeden dönüp gider çoğu zaman. Yatağına yatar ve uyur. Sen hala Novosibirsk sokaklarındasındır. Önce kulaklığı çıkartırsın, sonra gider ışığı açarsın. Mutfağa gidip soğuk su içersin. Oturup nefes alışverişini kontrol etmeye çalışırsın. Annen ise çoktan uyumuştur. Mışıl mışıl. Bebekler gibi.

Hayatımda yaşadığım en büyük korku bu. Gecenin karanlığında beliren el. Tüm hayatı tam üç saniyeliğine donduran. Bir yılandan daha zehirli, bir depremden daha yıkıcı, bir kalp krizinden daha can yakıcı. Tek bir dokunuş ve artık bu dünyada değilsin sanki.
İzlediğim korku filmindeki efektler bile bu kadar korkutucu değil. Halbuki onlar bu amaca hizmet ediyorlar. Beni korkutmak için oradalar. Lakin benim gözüm annemin gelip dokunabileceği kolumun o hissiz yerinde sürekli. Gözlüğümün halt yemesi, elin geldiğini sandığım o insanı kahreden anlar. Yanılsamalar. Bir anda dönüp kapıya bakmalar. Bütün bunlar benim gece korku seanslarım. O filmlerden ben neden korkayım ki? Ben bir korku filminin içinde yaşıyorum. Filmin ismi de Gecenin Eli. Umarım hepiniz beğenmişsinizdir. İyi geceler.

1 yorum:

Mjora dedi ki...

o kolu ben de yaşıyorum.aynen annem
gelir ve dokunur.
iyi geceler derim fütursuzca kulaklık kulağımda devam ederken ben.belki annem üzülmüştür o an onunla ilgilenmediğim için ama bazı zamanlarda gidiyorum direk yanına yatıyorum onu uyutup kaldığım yerden devam ediyorum...hüzünlü bir durum aslında bu galiba...