Ne garipler!

Ne garip değil mi? Hayır, vapurlar değil. İnsanlardan bahsediyorum. Ne kadar garipler, öyle değil mi?

Önümde bir adam yürüyor. Eli ceplerinde, kafası eğik. Genzini temizliyor. Yere tükürüyor. Kaldırımdan aşağı akıyor tükürüğü. Okkalı tükürük. İğrençlikte üstüne yok. Adam, sokağın sonundan sağa dönüp uzaklaşıyor. İleride toplanmış birkaç kişinin sesi geliyor. Çimlere oturmuşlar. Birinin elinde iki buçuk litrelik kola, diğerlerinin elinde plastik bardaklar. Sıralarının gelmesini bekliyorlar. Biri yediği bisküvinin paketini yanı başına fırlatıyor. Kola bitiyor. Biri kalkıp kola şişesini hafif eziyor, arkadaşına fırlatıyor. O da geri fırlatıyor. Küçük çaplı birer Messi hepsi. Diğerleri içi boş bardaklarını kemiriyor. Sonra hepsi birden kalkıp gidiyor. Geriye ısırılmış bardaklar ve ezik bir kola şişesi kalıyor. Yemyeşil çimin üzerinde doğada yitip gitmeye hiç hevesi olmayan plastik parçalar duruyor. Adamların üstlerinde tuttukları takımın forması var. Yürürken slogan atmaya başlıyorlar. Gelen geçenlerin yüzüne yüzüne atıyorlar sloganları. Gözden kayboluyorlar. Geriye yüzleri düşmüş, sinirli insanlar kalıyor.

-Bu adam neyin kafasında?

-Ne insanlar var ya!

-Şu insanları anlamış değilim.

Bütün çabamız insanları anlamaya çalışmak mı? Tabi ki hayır. Bizim çabamız tam olarak: bize benzemeyen insanların garip hareketlerini göz önüne getirerek dalga geçmekten ibaret. Evet sadece dalga geçmek. Onu küçümsemek. Bize benzemediği ve aykırı hareketleri için küçük görmek. Yoksa başkasının yaptığı hareket seni niye düşünmeye itsin. Tek amaç dalga geçmek. Bunu yaparken de kendimiz o insandan daha berbat hala geliyoruz. Farkında değiliz.

İnsanları anlamaya çalışmıyorum. Sadece kendimi anlamaya çalışıyorum.