Veda

2 ay olmuştu onları görmeyeli, heyecanlıydım. 8 saat sonra eve varabildim. Asansör kapısını açtım, sağ tarafa doğru yöneldim. Yüzümde hislerimi açıklayan bir tebessüm vardı. Annem kapıyı açtı. Hoşgeldin oğlum, dedi; ama onun yüzünde bir tedirginlik sezdim. Sarıldım anneme. Hoşbulduk, dedim. Baktım üstüme atlayan bişey yoktu. Merakla anneme baktım. Lucky, dedi. Yerde yatıyor , balkonda, baygın galiba dedi. O an hayat durdu, ellerimden kan çekildi. Direkt balkona gittim, cansız yerde yatıyordu.

Sabah saat 7ydi. Uykusuzdum, yeni gelmiştim yoldan. Anlayamadım. Dokundum, kalbi atmıyordu. Burnundan nefes almıyordu. Kuyruğu renk değiştirmişti. Grileşmişti. Ölmüş dedim. Lucky ölmüş anne

Karşı komşu geldi. Bir çarşaf aldık, içine 4 yaşına gelmiş oğlumuzu koyduk. Kaskatı kesilmişti. Dokunamadım önce. Kaldıramadım. Her şey çok ağır gelmişti. Zamanın akmadığı bir evrende yaşıyor gibiydim. Çarşafa sardık Lucky'i. Arabaya koyduk. Otopsi için hastaneye götürdüler. Eve geldim. Hala şoktaydım. Ne oluyor diye düşündüm. Gözyaşlarım yavaş yavaş aktı gözlerimden. İçim acıyordu. Bir şey kalbimi yakıyordu. Kafamı kaldıracak halim yoktu.

Yatağıma uzandım, beni gelip kontrol eden yoktu. Evde miyim diye merak eden bir çift göz yoktu. Kraker almıştım ona. Eve gelir gelmez dışarı çıkaracaktım onu, krakerlerini verecektim. Asansöre bindiğimizde kuyruğunu pat pat bana vuracaktı. Sevincinden delirecekti. Gözlerimin içine bakacaktı. Ama olmadı. Hiçbiri olmadı. Onu bir kere daha sevemeden, sarılamadan kaybetmiştim. Uykusuna yattı ve bir daha uyanamadı.

Uzun süre kendimize gelemedik. Evimize gelen herkesin gözleri doluyordu. Kıpkırmızı gözlerle birbirimizle konuşuyorduk. O bizim her şeyimizdi. Herkesin hayatına girmiş, sevgisini kazanmıştı. Konuşmak da fayda etmedi benim için. Odama çekildim. Yazarak içimdekilerini atmak istedim. İnternete bağlandım. Şifre istedi. Gözlerimden iki damla yaş aktı. Şifre Lucky'di.