Eski toprak

Önümde çok zor bir görev var.
Zorluk seviyesi: 9/10
Elemanlar: anneannem, ben, bir iPad ve 20 lira
Konu: teknolojinin beyne nüksetmesi

Elime 20 lira tutuşturdu. Al burdan al, dedi. Bi paraya baktım, bi anneanneme baktım. Bişe diyemedim. Parayı aldım elinden, ekranda bişeler yapıyormuş gibi davrandım. Gitti yerine oturdu. O an elimdeki şu kağıt parçasının iPadin şarj yerinden adeta bir atm para giriş bölümü gibi çekip alınmasını istedim. Gözlerimi anneanneme kaydırdım, bana bakıyordu. Belli ki parayı verdim hani benim biletim bakışıydı bu. Hallediyorum ben tamam, dedim. İçimde bir savaş veriyordum. Ya çaktırmadan kredi kartı numaralarımın hafızamda kaldığı kadarıyla bu işlemi bitirecektim ya da her şeyi ona anlatacaktım. Zor bir görev vardı önümde. İkincisini tercih ettim.

Oğlum şu deniz otobüsü saatlerine bi bakıver, dediğinde tehlikenin farkında değildim. Ne düşünüyordum acaba? Şu saatlerde varmış deyip odama gidip sonra da kitabımı okumaya devam edecektim sanki. Akşam 6 buçukta varmış, dediğimde elime tutuşturmuştu parayı. Zaten dümdüz bir ekrana dokunmam garibine gitmişti. Her şeyi yapabileceğimi düşünüyordu bu aletle. Hallediyorum ben tamam, internetten alacaz bileti dedim. Gidince de çıktısını alırsın, dedim. Çıktı kelimesi buraya pek oturmamıştı sanki. Yani bileti, dedim. Hala elimdeki paraya bakıyordu. Böyle olmuyor kredi kartı ile alacaz diye söze devam ettim. Bilet yok, para duruyor, kredi kartı numaraları bir ekrana yazılıyor ve çocuk sürekli hallediyorum ben tamam diyor. Her şeyi anlattım. Sonuç: yemedi. Annen gelince alırız o zaman, dedi. Gurp diye bi ses çıktı boğazımdan. İncinen gururumun sesiydi bu. Çok şüpheci davranmıştım sanırım, eski toprak dilinde haytalık yapıyordum. Ok, dedim. O da pek oturmamıştı sanki ama düzeltmedim. İncinmiştim çünkü. Yenikapıya gidip bileti alıp gelip "ahanda biletin" demek isterdim. Parasını geri verdim. iPadi camdan aşağı attım. Gittim kitabımı okumaya devam ettim