Yaylalar yaylalar..

Kuzenimi askere uğurladık iki gün önce, bir film karesi gibiydi. Sarıldık, öpüştük. Girişe gitti, evrakını gösterdi ve koridora doğru yürüdü, arkasını döndü, el salladı bize. Yüzünde "beni merak etmeyin" edalı bir gülümseme vardı. Benden bir yaş küçük ve şuan asker. 15 ay askerlik yapacak. 15 ay dile kolay.

Kendimi onun yerine koydum da 15 ay ne kadar uzun bir süre. Hayatımızdan koparılan ve boşu boşuna geçecek koskoca bir 15 ay. Adam mı olacağız orada? Hayatı mı öğreneceğiz? Sağlam arkadaşlıklar mı kuracağız? Varsın hiçbiri olmasın. Ben onları bu yaşıma kadar yaşadım zaten. Yaşadıkça hayatı öğrendim, arkadaşlık nedir öğrendim. Ailemi özledim, sevgilime hasret kaldım. Yeri geldi ağladım, yeri geldi mutlu oldum yaşadıklarımdan. Bunlar için askerlik şart değil. Hem de hiç şart değil. Benim hoşuma gitmeyen gözü kapalı esaret.

Böylesine bir askerliği herkes yaşamıyor tabi ki ama genel düşünce bu yönde değil midir? Her aile çocuğunu askere gönderirken endişe duyar, başına bir şey gelmesin der. Evlat hasreti işte. Bu kadar korkuyoruz biz askerlikten. Bizi adam etmekmiş.. Asıl aileleri ruh hastası ediyor bu askerlik..

Bu sınav bizim ikinci sınavımız. İlki hayatımızın bağlı olduğu, 3 saatlik sınav. İkincisi ise bu, ölüm kalım sınavı. İnsan, hayatında bu ikisini atlattıktan sonra yaşama hakkı kazanıyor adeta.

2 gündür her şey bir garip geliyor gözüme. İzlediğim filmler, gördüğüm olaylar, okuduğum yazılar, sarıldığım arkadaşım, öptüğüm sevgilim.. Bunların hiçbirini yapamayacağım sanki. Kuzenimin 15 aylık, dış dünyadan bihaber alacağı nefesi ben alıyorum artık.

Düşünüyorum 15 ay sonra herhangi bir yerde, herhangi bir işte çalışıyor olabilirim. Yarın bile ne olacağımız belli değil ki. Daha da abartıyorum düşünürken, 15 ayda ne yazılar yazılır diyorum. Ne haberler çıkar, ne fotoğraflar paylaşılır. Takip ettiğim diziler biter belki. Yeni ürünler çıkar, yeni oyunlar, yeni telefonlar, yeni bilgisayarlar..

Yok, ben askerliğe kafa olarak hazır değilim sanırım. Okuyabildiğim kadar okurum bu kafayla.